Na een redelijk brakke nacht in het huis, want te klein bed voor ons lange mensen, hebben we het een dagje rustiger aan gedaan. We zijn wel de hele dag op pad geweest, maar veel relaxter, we zijn van
waterval naar waterval gelopen, was een heerlijke dag. Omdat het al 3 maanden niet geregend heeft (behalve de eerste avond dat we aankwamen, toen kwam het met bakken naar beneden, gelukkig waren we
net op tijd bij Wilsons) waren de watervallen niet heel vol, maar toch leuk om gezien te hebben en om lekker te chillen. Pablo en Eric hebben samen voor een heerlijke lunch en Esther en ik keken toe,
ik zeg: goeie taakverdeling ;-) Na de watervallen hebben we onze tas gepakt en zijn naar ons volgende logeeradres gelopen, dit was ook een superrelaxt huis, en de mensen zijn allemaal zó ontzettend
lief, en ze kunnen zó lekker koken! We zaten daar met nog één andere groep, 2 jongens uit Rio en één ex-soldaat uit Iran die zijn 3- jarige dienst erop had zitten en ook lekker aan het reizen is.
Vanochtend om 7 uur zaten we alweer aan een ontzettend lekker ontbijt, met de best mango ever maar dat terzijde, en zijn daarna vertrokken voor weer een hele zware trekking. Het einddoel was een
plek, ik weet de naam niet meer, waar we weer zo'n gigantisch gaaf uitzicht hadden, met een kloof van 280 meter diep. Voor iemand met lichte hoogtevrees zoals ik is dat een redelijke uitdaging kan ik
je zeggen. Maarrrr, jullie zullen het op de foto's zien, we hebben zo'n vette foto's genomen daar, op een overhellende rots waar we op zitten. Ik had vantevoren niet gedacht dat ik dit zou durven en
ik krijg hier vanacht ook vast nachtmerries van, maarja, alles voor een mooie foto hè :-) Daarna hebben we in de brandende zon nog zo'n 5 uur gelopen naar de auto....ik ben onderweg een keer of 20
doodgegaan, ik dacht 'laat me hier maar achter ofzo, ik kijk wel hoe ik mezelf in leven hou'' haha. Dat laatste stuk hebben we puur op karakter gelopen, het was ZÓ zwaar, echt niet normaal meer.
Maargoed, uiteraard hebben we het overleefd, ik denk niet dat ik morgen nog kan lopen maar dat zien we dan wel weer. Geluukig kunnen we héél lang uitrusten in de bus :-) Eric is ondertussen naast me
in slaap gevallen, dus ik kruip er lekker naast... Misschien hebben we morgen nog tijd om wat foto's op het weblog te zetten, anders moeten jullie nog even geduld hebben. Morgen op weg naar weer een
nieuw avontuur, joehoe! Laterrr, Liefs, M&E
Net een heelijke pizza op, wat biertjes voor de nodige dorst, een heelijke douche en ik voel me weer een beetje mens. Dus lig nu toch nog even met de I-pad op bed om een poging te doen ons chapada
avontuur te omschrijven. Eigenlijk is dit weer een mission impossible, aangezien je hier werkelijk je ogen niet kunt geloven, zo mooi is het. Even voor jullie beeldvorming, Eric is ondertussen aan
het stoeien met stroom om wat apparatuur op te laden, maar dat valt niet mee in een bananenrepubliek ;-) Uiteindelijk is het niet gelukt om op maandag te vertrekken omadat ze geen engelse gids voor
ons konden vinden. Fatima, de eigenaresse van Eco turs is zo'n ontzettend lieve vrouw, ze heeft uren voor ons gezocht naar een juiste gids. Uiteindelijk kon ze wel op dinsdag een gids geregeld
krijgen, dus hebben we onze inmiddels al gekochte busticket omgezet naar een dag later, wat probleemloos en kosteloos (moet je eens in Nederland proberen...) ging. We waren met zijn vieren, Pablo de
gids, Esther, Eric en ik. Esther is in Brazilië geboren, maar haar ouders zijn Duits (missionarissen). Esther had net zo goed een japanner kunnen zijn, ze heeft werkelijk waar iets van 700 foto's
geschoten :-) De eerste dag was héél heftig. We hebben ruim 7 uur gelopen, en dan geen rechte weggetjes hoor, maar één en al beklimmingen en afdalingen over rotspaden. Ik dacht " waar zijn we in
godsnaam aan begonnen?" Maar toen we bij het eerste uikijkkpunt kwamen, wist ik waarom we deze trip geboekt hadden, ONGELOOFLIJK wat een uitzicht! Pablo maakte ondertussen een heerlijke lunch klaar
en we hebben Esther haar verjaardag gevierd. We hebben uit Nederland 10 sleutelhangers met klompjes meegenomen voor speciale mensen die we gaan ontmoeten. Fatima was de eerste gelukkige en omdat we
wisten dat Esther jarig was dinsdag hadden we voor haar ook een sleutelhanger meegenomen. Ze was zo blij als een kind toen we het kadootje aan haar gaven, dat was een schot in de roos. Fatima vond ze
trouwens ook hélemaal geweldig. Toen na een hele hele lange wandeltocht kwamen we eindelijk aan bij Wilsons house. Je moet je voorstellen dat er in de vallei ongeveer 12 families zijn die hun huis
beschikbaar stellen voor toeristen. Het is echt in de middle of nowhere. Hoe grappig is het als je je kamer binnengaat en het lichtknopje zoekt, en er dan achterkomt dat die er niet is. Toen kwam de
kaars die we voor mam hadden meegenomen meteen goed van pas :-) Ze koken op open vuur en wat ze koken is zo ontzettend lekker allemaal. Alles is vers uit eigen tuin, de heerlijkste verse fruitsappen,
en zelfs de koffie komt uit eigen tuin/plantage. Ik sla ondertussen even dit verhaal op, voordat internet straks ineens uitvalt en ik alles kwijt ben...
Even een hele korte up-date, we zijn namelijk net terug van 3 dagen Chapada, het was ongelooflijk mooi, maar ook heel zwaar, we zijn redelijk gesloopt haha, en we stinken een uur in de wind, wat
kan een mens goor zijn zeg, echt te ranzig
Morgen gaan we weer big time reizen, langer dan 20 uur. We gaan naar de Pantanal waar we waarschijnlijk geen internet hebben, dus dont worry, maar we zijn weer even een paar dagen offline.....We
gaan nu even een welverdiende pasta eten en dan heeeeerlijk slapen.
Sorry voor de korte update, volgende keer volgt een uitgebreidere versie, met fotos natuurlijk. Het lijkt wel alsof we het druk hebben
Weer even een update, dit keer vanuit Lencóis. Wat een geweldig dorp is dit! We zijn allebei verliefd op Lencóis :-) Het ligt midden in de Chapada Diamantina, een natuurgebied net zo groot als
Nederland, hoe bizar. Alle huizen zijn gekleurd en de sfeer is ultra-relaxed, beetje hippie-achtige bedoeling, echt zó gaaf. De 6- uur durende busrit hier naartoe was supergoed geregeld, we zaten in
een luxe touringcar bus, met meer dan genoeg beenruimte én airco natuurlijk. Beetje muziek luisteren op de I-pod, boekje lezen, beetje slapen en voordat je het weet ben je er al. De natuur waar we
doorheen reden was ook geweldig, kortom: geen straf om zo te reizen. En dat voor zo'n 20 euro...We zitten in een heel relaxed hotel (klinkt luxer dan het is hoor, maar voor braziliaanse begrippen is
dit heel prima) én we hebben zelfs een zwembad, joehoe! Kortom, het lijkt wel vakantie. Morgen gaan we een 3-daagse trip doen het park in, naar de Pati (check even op google afbeeldingen: chapada
diamantina pati). We gaan samen met een gids en we slapen bij locals. Tot nu toe zijn wij samen met de gids, tenzij er vanavond nog meer gasten de trip boeken. Qua prijs zou dat wel beter zijn,
maargoed, anders hebben we een privé-tour, ook helemaal top. Bij Ecotours, waar we geboekt hebben, kunnen ze merken dat er in Europa crisis is, er zijn op het moment namelijk heel weinig europese
toeristen hier. Dat valt ons trouwens ook wel op hoor, het zijn voornamelijk brazilianen en maar heel weinig andere toeristen. We hebben net alvast bustickets gekocht voor donderdag. Dan gaan we met
de bus naar Brasilia (18 uur reistijd, slik) en dan pakken we een vlucht naar de pantanal. Dit schrijf ik nu heel makkelijk op, maar even een busticket kopen bij het busstation bij iemand die geen
engels spreekt (bijna níemand spreekt engels) is echt een uitdaging, haha. Maar het grappige is, met ons woordenboekje (dank je wel Wanda) en handen en voeten komen we er toch elke keer weer uit. Het
is ook heel grappig dat wij elke keer met wat steenkolen portugees iets bestellen in een café bijvoorbeeld, en dan denken dat we heel goed bezig zijn, maar dan gaan ze ons allerlei moeilijke vragen
stellen en dan vallen we zó ontzettend door de mand, haha! Oh ja, gisteren toen we hier aankwamen en bezweet onze tassen hadden gedropt in het hotel zijn we naar het centrum geslenterd om een
heerlijk koud braziliaans biertje te drinken, tenminste, dat dachten we. Wat denk je: hadden ze alleen Heineken en Bavaria!! Té grappig. De serveerster moest ook erg lachen om onze reactie. Maargoed,
een koud Bafje smaakt ook prima! Giisteren nog een klein foto-drama: met het overzetten van de foto's naar de I-pad zijn we op één of andere vage manier foto's kwijtgeraakt, beetje jammerlijk, zeker
aangezien we ze ook al van de geheugenkaart hadden gehaald... Op zo'n moment vervloek ik Apple, met zijn totaal gebruiksonvriendelijk fotoprogramma geneuzel, grrrrr. maargoed, we houden deze SD-kaart
nu apart, schijnbaar kan het nog wel hersteld worden. In Rio tzt proberen we dit bij een fotozaak te fixen. We hebben wel mooie foto's van Lencóis, ik zal kijken of we straks in het internetcafé wat
foto's op het weblog kunnen zetten. Nou,ik kan nog uren doorgaan, maar de meeste dingen zijn eigenlijk onbeschrijfbaar, dus laat ik het hier weer even bij. En we willen jullie natuurlijk niet van het
werk houden ;-) Voor het thuisfront, vanaf morgen hebben we dus 3 dagen geen bereik, maar weet dat ik dinsdag een kaarsje voor mam zal branden, midden in de Chapada, en in gedachten ben ik ook bij
jullie...Mam kennende reist ze gewoon mee naar de chapada ;-) Onze spreuk deze keer is: als je biceps maar goed zit... Ciao! Liefs, M&E
Zo, net terug van onze eerste excursie, naar Praia do Forte en een mooi strand waarvan ik de naam niet meer weet. Wij dachten eigenlijk dat Praia een authentiek hippiedorp was, maar het was een
ontzettend toeristisch dorp waar rijke amerikanen met hun videocamera mooie filmpjes schieten voor het thuisfront haha, niet echt ons ding zeg maar, maar we hebben ons wel vermaakt. Waar we eigenlijk
voor gingen, en ook in Praia ligt, is het Tamar project, een project voor schildpadden, heel goed werk doen ze daar. En uiteraard ook hele mooie en grote schildpadden gezien, en ook
inimini-schildpadjes, net 2 weken oud, schattig! Foto's houden jullie trouwens nog tegoed, die kunnen we helaas niet vanaf de I-pad uploaden. Daarna zijn we gedropt op een heel mooi, maar helaas ook
een beetje té toeristisch, strand. Een eindje verderop konden we gelukkig toch nog lekker rustig op het strand liggen en genieten van de heerlijke zee. De kust hier is echt geweldig; Brazilië heeft
een kustlijn van 7000 km! Gisteren hebben we een taxi gepakt naar het Rodoviária, zeg maar Utrecht centraal keer 4. Wat een gekkenhuis daar, en ook zeker een plek waar je van je rugzak een buikzak
maakt...Maargoed, uiteindelijk met twee bustickets op zak voor Lencóis weer terug naar het centrum met de stadsbus. Best stoer vonden wij zelf in een stad van 2.8 miljoen inwoners effe de bus pakken.
Enne, bijna niemand spreekt engels, maar gelukkig komt mijn spaans toch nog wel van pas, veel woorden lijken op portugees. Daarbij zijn de Brazilianen ook erg behulpzaam. Morgenvroeg, om 7.00 uur,
vertrekken we dus naar onze volgende bestemming, Lencóis, een 6 uur durende rit het binnenland in. Dit is, volgens de rough guide in ieder geval, een heel gemoedelijk dorpje en dé uitvalsbasis voor
het nationaal park Chapada Diamantina, de rocky mountains van Brazilië. Ben heel benieuwd wat voor moois we daar gaan zien! Gisteren hebben we trouwens ook nog een mooi uitstapje gemaakt naar het
historisch centum van Salvador, supermooi met hele oude koloniale panden in allerlei kleuren. Eric zag overal mogelijkheden voor een Bed & Breakfast :-). We zijn zelfs nog op de foto gezet door
een scholiere, funny. Nou, dit was het weer voor even, we gaan ons omkleden voor een lekker hapje eten aan het strand, sorry jongens, ik wil jullie niet al te jaloers maken hoor, maarja... Onze
spreuk van de dag: een dag geen Caipirinha, is een dag niet geleefd... En hier moeten jullie het weer even mee doen, ciao!
Even voor jullie beeldvorming: Eric ligt nog op het strand en ik lig nu lekker in de schaduw bij de pousada, even het weblog updaten en even uit de zon. Maargoed, eerst terug naar het begin. Eric had
online ingecheckt, plaatsen bij de nooduitgang. Maar wat doen ze bij Tap, gaan ze ff een ander toestel inzetten met een hele andere indeling. We zouden nu ongeveer tegen de wc aangedrukt zitten, niet
heel fris én heel krap. De grond-steward was zo vriendelijk om ons in ieder geval de reis naar Lissabon plaatsen bij de nooduitgang te geven. En in Lissabon heeft Eric zijn charme in de strijd
gegooid bij een Portugese schone, en voilá, ook de lange vlucht naar Salvador zaten we op riante plekken bij de nooduitgang :-). Als we trouwens één trein later hadden gepakt naar Schiphol dan hadden
we ruim een uur vastgestaan in de schiphol-tunnel, lucky us... Op weg naar Lissabon hebben we een hele leuke vrouw ontmoet, Netty. Ze is nederlands, maar woont al 20 jaar in Brazilië. Ze runt, samen
met haar braziliaanse man, een opvangtehuis voor straatkinderen. Sommige kinderen zitten in dagopvang maar er wonen ook een aantal kinderen permanent bij hun. Het was zo mooi om te horen wat ze daar
allemaal doen. Ze wonen in een streek die we sowieso wilden gaan bezoeken, en ze heeft ons voor een paar dagen uitgenodigd bij hun thuis. Hoe leuk is dat?! En het mooie is, ze heeft daar in de buurt
(80 km verderop, maar dat is voor braziliaanse begrippen in de buurt...) vrienden met een koffieplantage, dus daar gaan we sowieso naar toe, helemaal top. Vanacht hebben we een paar uur geslapen, we
waren allebei behoorlijk de kluts kwijt qua tijdritme, het is hier 5 uur vroeger dan in Nederland. We stonden al om 7.00 uur naast ons bed...Vandaag lekker bijgekomen op het strand, je kijkt je ogen
uit daar. Brazilaanse mannen zijn behoorlijk ijdel, lees: in hun jongere jaren misschien op David Hesselhof lijkende mannen met té kleine zwembroekjes hardlopend over het strand :-) Ze verkopen ook
werkelijk alles op het strand, van gebrande nootjes, tot zonnebrillen, strandjurkjes en maïskolven aan toe, én natuurlijk drank, drank en nog eens drank. Mijn eerste duik in de zee leverde meteen 22
gaatjes in mijn bovenbeen op (lees: zee-egel). De vriendelijke parasolverkoper heeft mijn been gespoeld met koud water en een ijsklontje. Ach ja, en ook met 22 gaatjes in je been smaakt een agua de
coco (lees: verse cocosnoot met rietje) fantastisch :-) Eric is ondertussen ook van het strand af gebrand en staat nu onder de douche. Ik denk dat we zo maar eens een lekker koud biertje gaan drinken
ergens, of een caipirinha...pff, zwaar hoor, vakantie :-)
Hier zit ons leven voor de aankomende 2 maanden in. Altijd weer spannend of het past, maar het is gelukt! Nu nog even de laatste dingetjes in huis regelen, koelkast legen, vuilniszak weg, laatste
afwas, etc etc. We hebben allebei nog geen rust in onze r..t, maar dat gaat goed komen :-)
Nog 29 dagen, 11 uur, 52 minuten en 45 seconden, kortom: WE ZIJN AAN HET AFTELLEN!
Tweetravelguides (drie, inclusief Buenos Aires), woordenboeken, landkaart van Brazilië,tig you-tube filmpjes en een paar inentingen verder zijn we er hélemaal klaar voor: Brazilië, here we come!
Als jullie het leuk vinden om onste 'volgen' dan kun je rechts onder je emailadres invullen. Je krijgt dan een mailtje als wij weer een verhaaltje en/of foto ophetweblog gezet hebben.
De eerste 4 dagen verblijvenwe in Salvador, bij de volgende Pousada:
