Net een heelijke pizza op, wat biertjes voor de nodige dorst, een heelijke douche en ik voel me weer een beetje mens. Dus lig nu toch nog even met de I-pad op bed om een poging te doen ons chapada avontuur te omschrijven. Eigenlijk is dit weer een mission impossible, aangezien je hier werkelijk je ogen niet kunt geloven, zo mooi is het. Even voor jullie beeldvorming, Eric is ondertussen aan het stoeien met stroom om wat apparatuur op te laden, maar dat valt niet mee in een bananenrepubliek ;-) Uiteindelijk is het niet gelukt om op maandag te vertrekken omadat ze geen engelse gids voor ons konden vinden. Fatima, de eigenaresse van Eco turs is zo'n ontzettend lieve vrouw, ze heeft uren voor ons gezocht naar een juiste gids. Uiteindelijk kon ze wel op dinsdag een gids geregeld krijgen, dus hebben we onze inmiddels al gekochte busticket omgezet naar een dag later, wat probleemloos en kosteloos (moet je eens in Nederland proberen...) ging. We waren met zijn vieren, Pablo de gids, Esther, Eric en ik. Esther is in Brazilië geboren, maar haar ouders zijn Duits (missionarissen). Esther had net zo goed een japanner kunnen zijn, ze heeft werkelijk waar iets van 700 foto's geschoten :-) De eerste dag was héél heftig. We hebben ruim 7 uur gelopen, en dan geen rechte weggetjes hoor, maar één en al beklimmingen en afdalingen over rotspaden. Ik dacht " waar zijn we in godsnaam aan begonnen?" Maar toen we bij het eerste uikijkkpunt kwamen, wist ik waarom we deze trip geboekt hadden, ONGELOOFLIJK wat een uitzicht! Pablo maakte ondertussen een heerlijke lunch klaar en we hebben Esther haar verjaardag gevierd. We hebben uit Nederland 10 sleutelhangers met klompjes meegenomen voor speciale mensen die we gaan ontmoeten. Fatima was de eerste gelukkige en omdat we wisten dat Esther jarig was dinsdag hadden we voor haar ook een sleutelhanger meegenomen. Ze was zo blij als een kind toen we het kadootje aan haar gaven, dat was een schot in de roos. Fatima vond ze trouwens ook hélemaal geweldig. Toen na een hele hele lange wandeltocht kwamen we eindelijk aan bij Wilsons house. Je moet je voorstellen dat er in de vallei ongeveer 12 families zijn die hun huis beschikbaar stellen voor toeristen. Het is echt in de middle of nowhere. Hoe grappig is het als je je kamer binnengaat en het lichtknopje zoekt, en er dan achterkomt dat die er niet is. Toen kwam de kaars die we voor mam hadden meegenomen meteen goed van pas :-) Ze koken op open vuur en wat ze koken is zo ontzettend lekker allemaal. Alles is vers uit eigen tuin, de heerlijkste verse fruitsappen, en zelfs de koffie komt uit eigen tuin/plantage. Ik sla ondertussen even dit verhaal op, voordat internet straks ineens uitvalt en ik alles kwijt ben...